ในอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสทำตามความฝันของผมชิ้นหนึ่งนะครับ นั้นคือ ผมฝันว่า ผมอยากมีอาชีพเป็นนักสร้างแรงบันดาลใจ ดูเป็นอาชีพที่มีคุณค่า และนำมาซึ่งความสุขให้ตัวเองและผู้อื่น ผมเริ่มรู้จักอาชีพนี้ครั้งแรก ทางสารคดีต่างประเทศสารคดีนึ่ง ที่พูดถึงบุคคลที่ประสบความสำเร็จ และนึ่งในคนๆนั้น ก็ประกอบอาชีพนี้ ผมทึ่งกับวิธีคิด วีธีการทำงาน และแรงบันดาลใจที่เค้าได้รับ และรวมถึงสิ่งที่ผมเป็นและวิธีการคิดที่ผมคิด ผมเลยรู้เลยว่าอาชีพนี้แหละที่ผมตามหามาชั่วชีวิต
ผมเลยสร้างโอกาสให้ตัวเอง โดยขอเป็นอาสาสมัครในการการอบรม สมรรถภาพข้าราชการ กับสถาบันวิจัยและให้คำปรึกษาแห่งมหาวิทาลัยธรรมศาสตร์ ผมอยากรู้ว่าการที่จะมีบริษัทของตัวเอง และเป็นบริษัทสร้างแรงบันดาลใจนั้นผมต้องทำอะไรบ้าง การหายไปเป็นอาสาสมัครครั้งนี้ให้อะไรกับผมมาก อย่างน้อยผมรู้ว่าผมยังต้องสังสมประสบการ ความรู้และวิธีคิดอีกมากกว่าที่จะอยู่ในวงการนี้ได้อย่างมั่นคง ก้าวต่อไปของผม คือการทำงาน หาประสบการณ์ในชีวิต และทำตัวให้เต็มไปด้วยประสบการณ์ที่มีประโยชน์ ซึ่งยังต้องเดินอีกหลายก้าวทีเดียว
ผมได้พบกับผู้ร่วมสัมมนา ซึ่งเป็นผู้ทรงคุณวุฒิจาก กระทรวงการคลัง การที่จะทามให้ผู้ใหญ่มีพลัง มีความคิดสร้างสรรค์ช่างยากเหลือเกิน นั้นเปนคำถามแรกที่อยู่ในใจของผม แต่รู้หรือเปล่าครับ ความมหัสจรรย์มักมาจากความเรียบง่าย นั้นก้อคือ การทามให้พวกผู้ใหญ่เหล่านี้ คิดได้แบบเด็กๆ สนุกกับปัญหาเหมือนกำลังเล่นเกมส์อยู่ในงานสัมมนานี้ ผมเริ่มเห็นรอยยิ้มความรู้สึกผ่อนคลายจากผู้เข้าร่วมสัมมนามากขึ้น การคิดแบบเด็กๆน่าจะเป็นคำที่ไม่มีใครชอบว่า เป็นคน คิดแบบเด็กๆ แต่การคิดแบบเด็กๆนี้ก้อนำมาซึ่งความคิดสร้างสรรค์ การรู้จักใว้ใจคนอื่น นี่แหละคือเป้าหมาย สำหรับการจัดสัมมนา
สำหรับผม ผมชอบความคิดแบบเด็กๆอยู่แล้ว ผมชอบเล่นสนุกแบบเด็กๆ แต่อย่างนึ่งที่ผมยังทามไม่ได้ในแบบเด็กๆ คือ การให้อภัยคนอื่น คือ ช่วงเวลาที่เราเป็นเด็ก เวลาเราโกรธกัน แป็ปเดียวเราก้อคืนดีกัน แต่เมื่อโตขึ้น บาดแผลที่เราเคยได้รับกับคนบางคน มันไม่เคยลบเลือนเลย ผมคงยังต้องนำเอาบทเรียนนี้ประยุกต์กับชีวิต และฝึกตนเองให้ได้ ไปสู่ในสิ้งที่ตัวเองฝันนะ วันนี้ท่าทาง ผมต้องกลับไปเล่น กับยายเอิง หลานสาวจอมซนของผมซะแล้วซิ........
