ผมเขียนบล็อกในตอนนี้ด้วยความรู้สึกเศร้า เป็นห่วง และสิ้นหวัง เพราะในช่วงเวลานี้ผมน่าจะที่ได้ทำอะไรมากมายที่ตัวเองได้วางแผนไว้ แต่ผมก้อต้องติดกับดัก กับความคิดที่ไม่ยืดหยุ่นของคนบางคน นี้เป้นปัญหาแรกที่ทำให้ผมรู้สึกหดหู่ ปัญหาที่สองคือ คุณย่าของผมกำลังป่วยหนักมาก ผมช่วยได้อย่างเดียวคือเอาใจช่วยให้คุณย่าของผมกลับมา กลับมารับรู้ทุกความรู้สึกที่ผมอยากมอบให้ท่าน
ผมจำความได้ตั้งแต่เกิดมา ครอบครัวของผมเป็นครอบครัวขยาย คือ เราอยู่กัน พ่อ แม่ คุณปู่ และคุณย่า ผมชอบครอบครัวแบบนี้มาก มันเป็นทั้งความรู้สึกที่อบอุ่น ของความรักระหว่างรุ่นต่อรุ่น รวมถึงความรู้สึกปลอดภัยและมั่นคงที่ได้อยู่ร่วมกัน คุณย่าชอบแสดงความรักด้วยการสวมกอด ผมจำอ้อมกอดของคุณย่าได้เสมอ มันเป็นอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่น และเมื่อเราไกลกันและได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง อ้อมกอดแทนคำพูดทุกๆคำที่เราอยากพูดต่อกัน มันเป็นคำพูดที่แสนจะอบอุ่นซะเหลือเกิน
คุณย่าของผมป่วยมาได้ประมาณ สามปี ด้วยโรคที่เลือดไปเลี้ยงสมองน้อยเกินในช่วงที่คุณย่าเป็นลม มีผลให้คุณย่าไม่สามารถพูดได้ รวมถึงความทรงจำของคุณย่าบางส่วนหายไป มันเป็นความทุกข์มากๆที่เราอยากแสดงถึงความรักให้คนๆหนึ่งได้รับรู้ โดยที่บางช่วงเวลาเค้าไม่รู้เลยว่าเราคือไคร?
การกลับบ้านเมื่อคราวที่แล้วของผมจะเป็นการกอดคุณย่าครั้งสุดท้ายหรือเปล่านะครับ ผมเลยต้องฮึดเงือกสุดท้ายเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองในฐานะนักเรียนเพื่อแก้ทีสีสให้เสร็จเร็วที่สุดเพื่อ ผมจะได้กลับบ้าน ไปทำหน้าที่อีกหน้านึ่ง คือ กลับไปดูแลคุณย่าและกลับไปกอดคุณย่าอีกครั้ง
