ความทรงจำเมื่อสิบปีก่อน

เมื่อวานผมมีโอกาสได้เดินทางไปประชุมสัมมนาที่โรงแรมพาวิลเลียน สงขลา การประชุมใช้เวลาตลอดช่วงบ่าย ตอนเย็นเหล่าคณาจารย์ที่คณะก็พากันไปรับประทานอาหารที่ร้านอาหารทะเลชื่อดังริมหาดสมิหลา

การได้กลับมาแหลมสมิหลาอีกครั้งทำให้ความทรงจำเมื่อสิบปีก่อนของผมกลับมา เมื่อสิบปีก่อนผมและเหล่าเพื่อนสมัยมัธยมที่โรงเรียนกัลยาณีศรีธรรมราช จ.นครศรีธรรมราช เคยเดินทางมาสมัครเอ็นกลางที่ ม.อ.หาดใหญ่ และพวกเราก้อมาทานอาหารที่ริมหาดสมิหลาที่นี่ ไม่น่าเชื่อเลยว่าการได้มาเยือนที่นี่จะทามให้ผมคิดถึงเพื่อนเก่า

เพื่อนผมที่มาในวันนั้น ปัจจุบันบางคนเป็นหมอที่มีอุดมการสุดๆ ดูแลคนใข้และไม่เคยเลยที่จะย้ายมาอยู่โรงบาลที่ใหญ่ขึ้น ผมคิดถึงเพื่อนคนนี้จังหลายครั้งที่ผมเหนื่อยผมจะคิดถึง อุดมการ ความมุ่งมั่น และการทามประโยชน์เพื่อประเทศชาติ

ผมนึกถึงเพื่อนที่เป็นวิศวกร ชีวิตเค้าต่างจากเพื่อนที่เป็นหมอ เค้าคิดอยู่เสมอว่าจะต้องหาเงินให้มากที่สุด และกินเที่ยวให้เต็มที่ ผมมองเพื่อนคนนี้ด้วยยอมรับในทางเลือกของเค้า แต่ในอีกมุมผมกลับมองเค้าเพื่อเตือนตัวเอง ว่าการที่เราคลุกอยู่กับอบายมุขในท้ายทีสุด ชีวิตอาจจะไม่น่าพิศมัยก้อได้

ยังมีเพื่อนอีกหลายคนที่ผมไม่ได้พูดถึงในการบันทึกในบทความนี้ แต่เพื่อนทุกคนเป็นครูให้ผม ถ้าคนๆนั้นเป็นผู้ประพฤติดี ผมจะนำเค้ามาเป็นต้นแบบและอยากเป็นคนดีให้ได้แบบเค้า แต่ถ้าเห็นความประพฤติของเพื่อนบางคน ที่มีทัศนะที่ไม่เป็นในแบบที่ผมคิด ผมยอมรับในการตัดสินใจของเค้า และนำสิ่งนั้นมาคิดว่าเราจะไม่ตกเป็นเหยื่อของอบายมุขแบบเพื่อนคนนั้น

ชีวิตเป็นสิ่งที่เราต้องเรียนรู้ การได้นึกถึงวันเก่าๆ ก้อทามให้เราได้ข้อคิด ในการดำเนินชีวิต เอาใจช่วยเพื่อนทุกคน ขอให้ทุกคนได้เดินทางในทางที่ถูกต้องและดีงาม ขอให้เพื่อนบางคนได้เห็นถึงทางสว่างว่าการเกลือกกลั้วอยู่กับอบายมุขในท้ายที่สุดจะทามให้ชีวิตเราแย่ลง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นผมก้อไม่มีสิทธ์ที่จะไปสรุปหรือสอนคนอื่นเพราะทุกคนย่อมมีเหตุผลของตัวเอง........