ทำหน้าที่

ในช่วงปีใหม่นี้ ผมวางแผนว่าในช่วงวันที่ 28-30 ธ.ค. 52 ผมจะลาหยุด เพื่อได้ใช้เวลาอยู่อยู่กับครอบครัวที่นครศรีธรรมราชเป็นเวลาที่นานขึ้น แต่แล้วแผนการก็เปลี่ยนไป ผมมีงานประชุมงานวิจัยในวันที่ 28 และประชุมของสาขาในวันที่ 29 ทำให้แผนการที่วางแผนไว้เลยต้องเปลี่ยนแปลงทั้งหมด

ตอนแรกก็แอบคิดว่าในเมื่อเราตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าเราจะลา ดังนั้น ก็จะลาละ แต่เมื่อมาคิดให้มากขึ้น  สิ่งที่ต้องทำในทั้งสองวันนั้นเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ และที่สำคัญช่วงเวลาดังกล่าว ก็ยังไม่ใช่วันหยุด

ผมเลยเปลี่ยนแผนใหม่โดยจะกลับบ้านในวันที่ 30 ธค.ซึ่งเป็นวันเกิดผมเอง และอยู่บ้านน้อยลง แต่มองในแง่ดี ผมก็มีเวลาได้เคลียร์งานหลายอย่างที่คั่งค้าง และที่สำคัญผมไม่ได้ละเลยหน้าที่ของตนเอง พอเริ่มเปลี่ยนวิธีการคิดใหม่ความรู้สึกเซ็งที่เกิดก่อนหน้านี้ก็หายไป

คนเราเกิดมาเพื่ออะไรกันหรือ เมื่อรู้คำตอบแล้วว่าคนเราเกิดมาเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองผมก็รู้ว่า สิ่งที่ผมควรทำคืออะไร

เริ่มนับถอยหลัง

อีกไม่กี่อาทิตย์จะเป็นช่วงปีใหม่แล้วนะครับ  ตอนนี้ผมใจจดใจต่อกับการที่จะได้เฉลิมฉลองช่วงเทศกาลดังกล่าว และที่สำคัญช่วงเวลาไกล้กันนี้ก็เป็นช่วงวันคล้ายวันเกิดของผมด้วยนะครับ

เหตุใดผมจึงตั้งวหน้าตั้งตารอเทศกาลดังกล่าว คงเป็นเพราะว่าช่วงเวลาดังกล่าวผมจะได้ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวอย่างเต็มที่  ได้สนุกสนานกับพ่อแม่ พี่น้องและบรรดาญาตๆที่มากันเต็มบ้าน  และเม่อถึงวันเกิด ผมไม่ลืมที่จะระลึกถึงบุญคุณของพ่อแม่ ถ้าไม่มีพวกเขา ก็คงไม่มีผมในวันนี้

ช่วงเวลานี้ แถวบ้านผมคือที่ อ.ฉวาง จ.นครศรีธรรมราช จะมีงานรื่นเริงประจำปี คืองานปีใหม่ที่จัดมามากกว่า 30 ปี นั่นคือ ตั้งแต่ผมลืมตามองงดูโลกใบนี้ ผม ก้อได้เที่ยวงานดังกล่าวแล้ว แม้ว่าเมื่อโตขึ้น ความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เที่ยวงานน้อยลง แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้คือ การได้ระลึกถึงช่วงเวลาในวัยเยาว์ ได้ระลึกถึงพ่อแม่ รวมถึงพี่เอกและน้องนุช

ความมหัศจรรย์ของมนุษย์คงเกิดจากสิ่งนี้เอง คือการได้ระลึกถึงวันที่มีความสุขในอดีตและนำสิ่งนี้มาเป็นพลังในการดำเนินชีวิตต่อไป

เรื่องไม่สบายใจ

ตอนนี้ผมมีบางเรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจนัก  เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่ต้นปีแล้วนะครับ ผมไปรับงานวิจัยมาชิ้นหนึ่ง  แต่พอทำไปทำไป ปรากฏว่า ผมกลายเป็นFree rider ก็คือไม่คอ่ยได้ช่วยงานเพื่อนคนนี้ซักเท่าไหร่นัก

ผลที่ตามมา คือ เพื่อนร่วมงานคนนี้มึ่นตึงและไม่คุยกะผมนะครับ  แล้ววิททำไงละ ก็พยายามที่จะถามถึงงาน ถ้าถามใจผมผมไม่ชอบการที่เป็นที่ไม่ช่วยงานคนอื่น ผมไม่สบายใจนักในเรื่องนี้

ผมเริ่มวิเคราะห์ว่าปัญหาอันนี้มันเกิดได้อย่างไร ก็เกิดจากการที่เราทั้งสองยังไหม่มากกับการทำงานวิจัย การแบ่งงานกันทำก็เลยยังไม่ชัดเจนนัก  ผลก็เลยผมกลายเป็นคนกินแรงงเพื่อนไป นี่เป็นสิ่งที่ต้องเก็บมาเป็นบทเรียน

ตอนนี้ผมพยายามที่จะทำให้สถานการณ์ของผมและเพื่อนร่วมงานดีขึ้น แต่คงยาก เพราะเธอไม่ค่อยอยากจะคุยกับผมนัก บางทีคนเราก็แปลกนะครับ อีกไม่เกิน 100 ปี เราก็จะตายจากโลกใบนี้ไปแล้วทำไมต้องเบียดเบียน โกรธและเกลียดกันด้วยนะ

ถ้าถามผมผมแค่รู้สึกผิดที่ไม่ได้ช่วยงานเพื่อนคนนี้เลย แต่ผมให้อภัยกับพฤติกรรมบางอย่างที่ผมไม่ชอบนักกับการกระทำของเค้า และจงจดจำไปนะวิทว่าเราจะไม่กระทำพฤติกรรมดังกล่าวกับคนอื่นและถ้าได้ทำงานชิ้นตอ่ไปจงทำให้มากกว่าคนอื่น  แต่สำหรับตอนนี้ผมอยากหาทางออกสำหรับงานนี้ให้ดีที่สุด............