ความกลัว

ผมเป็นโรคอย่างหนึ่งนะครับ คือ ชอบกลัวสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ไม่ว่าจะเป็นกลัวการที่ทำงานออกมาไม่ดี กลัวและไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ได้หรือไม่ ความกลัวมีอิทธิพลกับผมมากทีเดียว

ความกลัวทำให้ความสุขของผมลดลง ในช่วงเวลาที่ความกลัวมาเยือน จิตใจของผมจะแกว่งไม่ปกติ ขาดความเชื่อมั่นอย่างเห็นได้ชัด คำพูดคำจาไม่เต็มเสียง

เมื่อขาดความมั่นใจการกระทำต่างๆก็พลอยไม่มั่นใจตามไปด้วย ผมอยากก้าวผ่านอุปสรรคต่างๆตรงนี้ไปให้ได้

วิธีการแก้ปัญหาของผม ผมไม่ได้แก้ที่ประเด็นความกลัว แต่ผมกลับต้องการใครสักคนมาเป็นกำลังใจให้ผม ไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัว เพื่อนสนิท กลุ่มคนพวกนี้ทำให้ผมมีกำลังใจ แต่ความกลัวไม่ได้ลดลง

ผมพยายามจะแก้ปัญหานี้ให้ได้โดยพยายามบอกตัวเองว่า ตัวเองมีความสามารถและสามารถที่จะทำสิ่งต่างๆได้เป็นอย่างดี รวมถึงถ้าเราทำอย่างดีที่สุดแล้วและมีความผิดพลาดขอให้นำข้อผิดพลาดนั้นมาเป็นครูและนำมาแก้ไขในภายหลัง

และการกลัวความผิดพลาดสาเหตุที่สำคัญ คือ เกิดจากยึดในตัวตนมากเกินไป ขอให้วิทคิดเสมอว่างานที่ทำเป็นหน้าที่ มีความสุขที่ได้ทำตามหน้าที่ ถ้าได้ผลดีมอบความดีอันนี้ให้จักรวาล แต่ถ้าผลออกมาไม่ดีจงเรียนรู้ที่จะแก้ไข แต่ไม่เก็บความทุกข์ไว้กับตัวเอง ความผิดพลาดอันนี้มอบให้จักรวาลอีกเช่นกัน

สู้ๆนะวิท สู้เพื่อที่จะอยู่บนโลกใบนี้อย่างมีความสุข

แจกจ่ายมังคุด

เมื่อเช้าวิทวานพี่แหวนให้ช่วยไปเอามังคุดที่สถานีหาดใหญ่ เนื่องด้วยเมื่อวานแม่ฝากมังคุดมากับรถไฟ แต่เผอิญเมื่อวานวิทกว่าจะประชุมเสร็จก็ปาไปจะทุ่มนึ่งแล้ว ก็เลยยังไม่ได้ไปเอามังคุดซะที วันี้ตอนเช้าเลยถือโอกาสไปเอานะ ก่อนที่จะถึงสถานีรถไฟเราก็แวะทานติ๋มซำเจ้าอร่อยแถวโรงแรม เจบี แล้วจึงไปเอามังคุดที่สถานีนะ

หลังจากเอามังคุดเสร็จผมกับพี่แหวนช่วยกันแจกจ่ายมังคุดให้กับอาจารย์ที่นับถือ ผมว่าช่วงเวลาที่เรามังคุดใส่ถุงและได้นึกถึง ช่วงเวลาของคนที่ได้รับมังคุดและได้รับประทานมังคุดที่เอร็ดอร่อย เป็นช่วงเวลาที่ดีมากทีเดียว แต่วิทก้แอบสงสารไม่หด้นะครับ พอเราแบ่งให้กับทุกคนเหลือมังคุดอยู่เล็กน้อย แอบสงสารพี่แหวนอยู่ในใจนะครับ และวิทคิดว่าคราวหน้าวิทจะแบ่งให้พี่แหวนมากกว่านี้

ความสุขที่ได้นึกถึงคนอื่น ความสุขที่ได้จากการแบ่งปันมันเป็นความสุขที่วิเศษจริงๆนะครับ

บริจาคโลหิตและทำบุญ

เมื่อวานเป็นวันอาทิตย์นะครับ โดยปกติพวกเราหมายถึงผม พี่แหวน น้องแอน นัชหญิงและชาย แอ๊ะ พี่โต้ง รวมถึงนุ้ย เรามักจะไปตีแบดกันแล้วค่อยแยกย้ายกันพักผ่อน แต่วันอาทิตย์นี้เป็นวันอาทิตย์ที่พิเศษจริงๆนะครับ

คือเรามีกิจกรรมเพิ่มขึ้น นั่นคือหลังจากตีแบดเสร็จ เราแยกย้ายกันไปอาบน้ำอาบท่า เสร็จแล้วพี่แหวนมารับวิทและน้องแอน ไปบริจาคโลหิตนั้นเอง เป็นครั้งแรกของวิทนะครับที่ได้บริจาคเลือด รู้สึกตื้นเต้นมากเลยนะครับ ผมเลยน้องยืมแฟนของแอ้ะมาเป็นกำลังใจให้หน่อย เพราะผมกลัวเข็มจริงๆนะ นัฐหญิงก้อใจดีมากมายืนให้กำลังใจข้างเตียงตลอดเลยนะครับ ขอบคุณแอ้ะด้วยที่ใจกว้างยอมให้แฟนมาเป็นกำลังใจให้วิทนะ

แต่เมื่อผมกำลังจะบริจาคเสร็จปรากฏว่าเข็มที่เจาะวิทหลุดนะครับ ทำให้เลือดของวิทอาจจะใช้ไม่ได้ผมแอบเคืองเล็กน้อยที่อุตสาห์เจ็บตัวแล้วแต่เลือดกลับไม่ได้ใช้ แต่ก้อมีคนบอกว่าแม้ว่าเลือดไม่ได้ให้ผู้ป่วยแต่เลือดสามารถนำไปใช้ทำอย่างอื่นได้ ก็เลยทำให้ผมสบายใจขึ้น

เสร็จจากบริจาคเลือดเราไปกินข้าวมันไก่กันที่ทุ่งลุง พร้อมทั้งไปไหว้พระที่นับถือที่แถวบ้านพรุ หลวงพ่อเตือนสติอะไรที่ดีมากเลยนะครับ เช่นความผิดของเราให้เอามาเป็นครู เมื่อเวลาใครโกรธเราเราอย่าโกรธตอบจงเป็นผู้ดีที่มีอัธยาศัยที่ดีกับเค้า หรือการพูดแต่สิ่งที่เป็นมงคลย่อมนำสิ่งดีๆมาให้ หลังจากอิ่มบุญกันถ้วนหน้า เราก้อไปชอปปิ้งต่อที่โรบินสันซึ่งลดกระหนำมาก 50-70%

วิทซื้อกางเกงสแลคสองตัวนะครับ เหตุเกิดจากป้าร้านซักผ้าแกทำกางเกงหาย ก้อเลยต้องซื้อเพิ่ม วันนี้ได้ของถูกใจเยอะมากแต่เงินก้อหมดเยอะนะครับประมาณเกือบ 3500 บาททีเดียว ส่วนแอ้ะหมดมากกว่าวิทนะครับ หมดไปประมาณ 10000 บาท

วิทจงจดจำสิ่งดีๆที่ได้ทำนะ และเชื่อมั่นว่าสิ่งที่เราทำมาจากความปรารถนาดีที่จะทำแต่สิ่งที่ดี ใครจะมองและไม่เข้าใจเราขอจงสู้ต่อไปนะ ขอบคุณเพื่อนทุกคนที่หาดใหญ่ที่เป็นกำลังใจ และสนับสนุนให้ผมได้ทำตามอุดมการณ์ของตนเองนะครับ

ปล.เขียนเรื่องทำบุญแต่มาสรุปแบบแปลกๆ คงไม่เปนไรนะครับ

เป็นหวัด

ตลอดชีวิตเราคงมีเพื่อนที่ชื่อว่าโรคหวัดผ่านเข้ามาบ่อยๆนะครับ ผมก็เช่นเดียวกัน โดยเฉพาะในช่วงนี้ที่หวัดรุมเร้าผมซะเหลือเกิน

พอเป็นหวัด จะรู้สึกไม่อยากทำอะไรอยากนอนพักผ่อนอย่างเดียวเท่านั้น บางทีก็รู้สึกเหงานะ การใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ห่างไกลจากพ่อแม่ประมาณ 200 กว่ากิโล และเป็นช่วงที่ร่างกายอ่อนแอแบบนี้ด้วย ความเหงาอีกตัวที่มาเป็นเพื่อนวิท

ด้วยภารกิจในช่วงนี้ที่เป็นช่วงเปิดเทอมทำให้ผมขะมักขเม้นกับการเตรียมสอน และนึกขอบคุณนักศึกษาทุกคนที่อุตสาห์เลือกเรียนวิชาที่ผมสอน

การจะให้เกียติพวกเค้าได้ดีที่สุดคอืการตั้งใจสอนอย่างสุดความสามารถ แม้รู้ตัวดีว่า ตัวเองไม่ใช่อาจารย์ที่เก่งนัก แต่ถ้าความรู้สึกอยากให้สิ่งต่างๆกับนักศึกษาผมเชื่อว่าผมมีไม่น้อยกว่าอาจารย์ท่านอื่นเลย

ตอนนี้คงต้องดูแลตัวเอง ให้ร่างกายแข็งแรง ฝึกความเข้มแข็งและคิดเสมอว่าเราต้องอยู่ได้ด้วยตัวเองอย่างมีความสุข

สู้ๆนะวิทเชื่อว่าสิ่งต่างๆจะดีขึ้น

ให้เงินพ่อแม่

ผมพึ่งค้นพบความสุขอีกหนึ่งเจอนะครับ จริงๆคิดมานานแล้วว่าจะทำสิ่งนี้ แต่อาจจะเพราะความงกส่วนตัวเลยยังไม่ได้กระทำซักที

จนผมเริ่มคิดว่าได้เวลาแล้วที่จะต้องทำสิ่งนี้ และผมก็ได้ทำ สิ่งนี้คือ การให้เงินพ่อกับแม่ใช้ทุกเดือน แม้ว่าเงินที่ให้พ่อกับแม่จะเป็นเงินที่น้อยนิดก็ตาม แต่ก้อนำมาซึ่งความสุขในการที่ลูกได้แสดงถึงความกตัญญู

หลายครั้งที่ผมนึกถึงพ่อกับแม่สมัยก่อนที่ผมจะทำงาน ไม่ว่าเราจะขอเงินเท่าไหร่ก็ตาม ถ้าเรื่องนั้นเป็นเรื่องการเรียน พ่อกับแม่ไม่ลังเลที่จะให้เงินเราใช้เสมอ ผมสำนึกทุกครั้งที่กดเงินจาก เอทีเอ็ม

พ่อกับแม่จงรู้ไว้เถิดลูกคนนี้สำนึกในทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านทั้งสองทำ และคิดอยู่เสมอว่าจะตอบแทน โดยเริ่มจากการเป็นเด็กดี และทำหน้าของตัวเองให้ดีที่สุด

แต่บางครั้งลูกคนนี้ก็เป็นคนอ่อนแอเกินไป บางที่แค่เจออุปสรรคเล็กๆก้อฟูมฟายอย่างไม่เป็นท่าแต่เชื่อได้เลยนะครับ ว่าทุกครั้งที่ลูกคิดถึงพ่อและแม่ลูกมีกำลังใจและจะเดินสู้ทุกครั้ง

การให้เงินพ่อแม่ใช้นำมาซึ่งความสุขที่ผมได้รับและรู้สึกถึงการมีคุณค่าในการได้ดูแลคนที่รักอย่างแท้จริง