ส่วนตัวของผม เป็นคนที่ชอบมองดูถนนหนทาง ชอบมองดูสองข้างทาง ทำไมผมจึงชอบมองดูถนนหนทางหรือครับ ผมจะมาเฉลยให้ฟังกัน
มุมมองชีวิต ผมมองว่าคนเราทุกคนกำลังเดินทาง ทุกๆคนมีถนนของตังเองที่ไห้เดินนั้นเอง บางคนก้อรีบเดินซะเหลือเกินอยากให้ตัวเองประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็ว เพื่อไปสู่ถนนเส้นใหม่ที่ดูน่าสนใจ ผมมักจะรู้สึกเหนื่อยหน่าย เมื่อเจอเพื่อนที่มีทัศนคติเช่นนี้ ถามว่าพวกเค้าผิดหรือไม่ที่มีแนวคิดแบบนั้น คำตอบคือไม่ผิด และกลับเป็นสูตรสำเร็จให้แต่ละคนทะเยอทะยานสู่สิ่งที่ตนเองต้องการ
แต่ผมกลับมองต่างออกไป กลุ่มคนกลุ่มแรกที่ผมพูดถึง มองถึงเป้าหมายของการเดินทาง ว่าจุดสุดท้ายของการเดินทางคืออะไร และพยายามที่จะไปสู่จุดนั้นอย่างรวดเร็วที่สุด เพื่อได้เริ่มสู่ถนนเส้นใหม่ แต่ผมกลับมองว่า การเดินทางแม้ว่ามันจะช้าไปซักนิด แต่ถ้าเราได้ซึมซับกับความสวยงามระหว่างทาง หยุดที่จะยิ้มทักทายเด็กเล็กๆข้างทางบ้าง ค่อยๆสูดอากาศที่บริสุทธิ์ระหว่างการเดินทาง แบบนี้คนอื่นอาจจะมองว่าเชื่องช้าและไม่มีประสิทธิภาพ แต่ผมกลับมองว่า การเดินทางแบบนี้คือความสุขที่แท้จริง
บางครั้งความสุขของการเดินทาง ไม่ได้อยู่ที่เป้าหมายเสมอไป แต่ความสุขมักเกิดจากการที่เราเลือกที่จะหยิบรายละเอียดระหว่างการเดินทางต่างหาก
ปล.ขอบคุณความคิดถึงของผู้หญิงคนนึ่งที่ทำให้ผมระลึกถึงเธอทุกครั้ง
