อิ่มบุญ

ความโชคดีหลายๆอย่างของผมที่ได้ทำงานที่มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์อย่างหนึ่งคือ การได้เจอกัลยาณมิตร ที่ชักชวนให้สนใจธรรมะ และได้ร่วมปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง ผมยังจำการเริ่มต้นในชมรมธารใจครั้งแรกได้นะครับ

เริ่มต้นจาก อ.เจริญ สังข์ทอง เพื่อนรักแห่งจิตปัญญาศึกษา สถาบันสันติศึกษา ม.สงขลานครินทร์ได้ชักชวนผมว่า ตอนนี้อ.นัธมน แห่งคณะทันตแพทย์ศาสตร์ ต้องการทีมงานเพื่อทำงานในด้านที่เกี่ยวข้องกับศาสนา ผมไม่ลังเลใจที่จะช่วยงานดังกล่าว

งานแรกที่ผมได้เข้าร่วม คือ การเข้าฟัง อ.สนอง วรอุไร ที่ทางชมรมเชิญมาบรรยายธรรมที่คณะทันตะฯ แม้งานนั้นผมอาจจะไม่ได้ทำงานอย่างเต็มตัวนัก แต่การได้ฟังธรรมจากนักปราชญ์ ก็ทำให้ผมเกิดปิติ มีความสุขจากการได้ฟังธรรม

เมื่อมีโครงการใหม่ๆเกิดขึ้น ผมไม่ลังเลที่จะก้าวเข้ามาเป็นผู้ดำเนินงานอย่างเต็มตัว นั่นคือ เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ผมได้เป็นกรรมการโครงการน้อมนำธรรมสู่ชีวิต โดยเชิญพระอาจารย์สมยศ จากจ.ชัยนาท มาแสดงธรรม การได้ฟังธรรมในครั้งนี้ ทำให้ผมมองเห็นความจริงบางอย่าง รวมถึงสุขที่แท้จริงจากการปฏิบัติธรรม

เมื่อโครงการนี้จบลง ผมมีความสุขที่ได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์และเชื่อมั่นว่าวันหนึ่งผมจะมีดวงตาเห็นธรรมและอยู่บนโลกใบนี้อย่างมีความสุข

ตั้งคำถาม

วันนี้ผมเข้าร่วมเป็นคณะกรรมการสอบสัมภาษณ์นักเรียนที่สอบตรงเข้า ยังคณะเศรษฐศาสตร์ นักเรียนหลายคนมีประวัติ  และกิจกรรมที่น่าสนใจมาก ผมมองกิจกรรมที่พวกเขาทำในช่วงมัธยมว่ากิจกรรมเหล่านี้นำมาซึ่งความสุข และการสำนึกในคุณค่าที่ตัวเองได้ทำกิจกรรมต่างๆ

แต่ผมกลับสังเกตพบว่า เหตุใดเมื่อนักเรียนเหล่านี้เข้ามาในมหาวิทยาลัย กิจกรรมต่างๆซึ่งเคยนำมาซึ่งความสุขให้พวกเขากลับลดลง บางคนเข้ามาเป็นนักศึกษาปี1 เป็นนักศึกษาที่น่ารักและตั้งใจเรียน แต่เมื่อปีสูงขึ้นพวกเขากลับเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลง

เกิดอะไรขึ้นในระบบการศึกษาของเรา การศึกษาของเราไม่ได้ช่วยเน้นให้พวกเขาพัฒนาความสามารถที่ตัวเองมีให้เก่งยิ่งขึ้น หรือให้เขาได้ทำกิจกรรมที่ตนเองสนใจให้ก่อประโยชน์มากขึ้น

เรากำลังเน้นคนที่เรียนเก่งที่สุด แต่อาจมีความสุขในชีวิตน้อยที่สุด นี่เป็น.โจทย์ที่สำคัญ และอีกเรื่องหนึ่งที่สำคัญเช่นเดียวกัน นักศึกษาบางคนไม่เข้าใจในเรื่องของหน้าที่ คือการตั้งใจเรียนให้มากที่สุดแต่กลับคิดถึงความสูงส่งที่ได้เรียนในมหาวิทยาลัย

น่าสงสารแนวความคิดแบบนี้จัง เราเลยเจอคนที่จะคิดถึงเฉพาะตัวเองเสมอ ผมอยากฝากไว้ว่าหนทางที่เราเล่าเรียนนั้น น่าจะเป็นหนทางที่ทำให้เรามีความสุข ได้ทำอะไรที่เป็นประโยชน์ และยิ่งความรู้
มากขึ้นตัวตนของคนนั้นควรจะเล็กลง

เพราะหนทางที่เราเล่าเรียน คือ การรับใช้ประชาชนนั้นเอง