ชีวิตผมเริ่มปรับตัวกับการใช้ชีวิตที่หาดใหญ่แล้วนะครับ ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่ผมจะสอนหนังสือผมค่อนข้างเครียดมาก ทุกคนลองคิดดูนะครับ การที่เด็กนักศึกษาในห้องเลกเชอร์ห้องใหญ่มาก โดยมีนักศึกษาถึง 200 กว่าคนทีเดียว กำลังมองเราเปนจุดเดียว กำลังฟังเลียงของเรา และพยายามที่จะทามความเข้าใจกับสิ่งที่เราสอน เหนไม่ครับว่าการเปนครูไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ยิ่งนักศึกษาตั้งใจเรียนมากเท่าไหร่ ผมก้อยิ่งพยายามอย่างมากที่จะสอนพวกเค้าให้ดีที่สุด สายตาที่พวกเค้ามองมา ความตั้งใจที่พวกเค้าช่างขยันเรียน สิ่งนี้เป็นกำลังใจให้ผมมากทีเดียว วันนี้ผมเดินออกมาจากห้องเลคเชอร์ตอน หกโมงด้วยความสุข ความสุขที่เหนนักศึกษาที่เราสอนเข้าใจในสิ่งที่เราอธิบายผมว่าการเปนครูมีเสน่แบบนี้นี่เอง
ปล.หอพักอาจารย์ของผมยังไม่เรียบร้อยผมเลยต้องเทียวไปเทียวมาระหว่างโรงแรมและมหาลัย สังคมอาจารย์ที่ภาควิชาน่าอยู่มากทุกคนคิดถึงเด็กนักศึกษาจะหาสังคมที่น่าทามงานที่ดีแบบนี้ได้ที่ไหนอีกแล้ว
