ตั้งคำถาม

วันนี้ผมเข้าร่วมเป็นคณะกรรมการสอบสัมภาษณ์นักเรียนที่สอบตรงเข้า ยังคณะเศรษฐศาสตร์ นักเรียนหลายคนมีประวัติ  และกิจกรรมที่น่าสนใจมาก ผมมองกิจกรรมที่พวกเขาทำในช่วงมัธยมว่ากิจกรรมเหล่านี้นำมาซึ่งความสุข และการสำนึกในคุณค่าที่ตัวเองได้ทำกิจกรรมต่างๆ

แต่ผมกลับสังเกตพบว่า เหตุใดเมื่อนักเรียนเหล่านี้เข้ามาในมหาวิทยาลัย กิจกรรมต่างๆซึ่งเคยนำมาซึ่งความสุขให้พวกเขากลับลดลง บางคนเข้ามาเป็นนักศึกษาปี1 เป็นนักศึกษาที่น่ารักและตั้งใจเรียน แต่เมื่อปีสูงขึ้นพวกเขากลับเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลง

เกิดอะไรขึ้นในระบบการศึกษาของเรา การศึกษาของเราไม่ได้ช่วยเน้นให้พวกเขาพัฒนาความสามารถที่ตัวเองมีให้เก่งยิ่งขึ้น หรือให้เขาได้ทำกิจกรรมที่ตนเองสนใจให้ก่อประโยชน์มากขึ้น

เรากำลังเน้นคนที่เรียนเก่งที่สุด แต่อาจมีความสุขในชีวิตน้อยที่สุด นี่เป็น.โจทย์ที่สำคัญ และอีกเรื่องหนึ่งที่สำคัญเช่นเดียวกัน นักศึกษาบางคนไม่เข้าใจในเรื่องของหน้าที่ คือการตั้งใจเรียนให้มากที่สุดแต่กลับคิดถึงความสูงส่งที่ได้เรียนในมหาวิทยาลัย

น่าสงสารแนวความคิดแบบนี้จัง เราเลยเจอคนที่จะคิดถึงเฉพาะตัวเองเสมอ ผมอยากฝากไว้ว่าหนทางที่เราเล่าเรียนนั้น น่าจะเป็นหนทางที่ทำให้เรามีความสุข ได้ทำอะไรที่เป็นประโยชน์ และยิ่งความรู้
มากขึ้นตัวตนของคนนั้นควรจะเล็กลง

เพราะหนทางที่เราเล่าเรียน คือ การรับใช้ประชาชนนั้นเอง